ԻՄ ԱՌԱՋԻՆ ՎԵՐԵԼՔԸ…
Ճամբարի ամփոփումը ֆոտոշարով.
«Մխիթար Սեբաստացի» կրթահամալիր, Արևելյան դպրոց-պարտեզ, nor.mskh.am, Ա Բաբաջանյան 47/1 (010) 74 43 80, Երկարացված օրվա կազմակերպիչ
Ճամբարային երրորդ օրը սկսեցինք Արևմուտքից: Այսօր առավոտյան ընդհանուր պարապմունքը սեբաստացիներին և ճամբարական հյուրերին հավաքել էր Արևմտյան դպրոցի բարձունքում՝ միասնական պարերգերի ուղեկցությամբ: Պարապմունքից հետո նորից անցանք պարտիզա-պուրակային աշխատանքների, իսկ հետո սկսեցինք մեր նախագծային պարապմունքները. շախմատ, լեզվագործունեություն՝ թարգմանությունների կատարում և վերլուծություն, երգ ու պար, տեխնոլոգիա՝ կավե աշխատանքներ և զարդերի պատրաստում, մաթեմատիկական խնդիրների լուծում-քննարկում տիար Գևորգի հետ:
Մաթեմատիկայի պարապմունքից հետո տիար Գևորգի և Լուսինե Փաշայանի հետ քննարկեցինք նաև միասին ճամփորդության գնալու հարցը, որը նախատեսել ենք իրականացնել ուրբաթ օրը՝ ճամբարային շաբաթվա վերջին օրը՝ որպես ճամբարի ամփոփում: Իսկ թե ու՞ր ենք գնալու, կորոշենք վաղվա մեր հանդիպման ընթացքում:
Այսօր գարնանային «Մուտք» ճամբարի երկրորդ օրն էր: Օրն նորից սկսեցինք առավոտյան ընդհանուր պարապմունքով ՝ Մայր դպրոցի Մարմարյա սրահում…երգ, պարերգ, ասմունք, ջերմ և հաճելի մթնոլորտ:
Ընդհանուր պարապմունքից հետո անցանք օրվա անելիքներին: Կատարեցինք պարտիզա-պուրակային աշխատանք Արևմուտքում՝ հողի փխրեցում, խոտհունձ և այլ աշխատանքներ: Բակային աշխատանքից հետո ունեցանք շախմատի պարապմունք, լեզվագործունեություն, որի ընթացքում տիկին Մարիետ Սիմոնյանի հետ ամփոփեցինք նախորդ օրվա հանձնարարությունները և կատարեցինք նոր առաջադրանքներ: Մայրենիի պարապմունքից հետո անցանք երգ ու պարին, սովորեցինք նոր պարեր, երգեր: Տեխնոլոգիայի պարապմունքին պատրաստեցինք տիկնիկներ և կատարեցինք տեխնոլոգիական այլ աշխատանքներ: Հերթական պարապմունքը տիար Գևորգի հետ էր, ում հետ լուծեցինք տարբեր մաթեմատիկական խնդիրներ և քննարկեցինք այլ հետաքրքիր իրավիճակներ:
Օրն անցավ բավականին հետաքրքիր և արդյունավետ:
Կար-չկար մի ձուկ կար, հասարակ մի ձուկ: Մի անգամ, օվկիանոսի մասին խանդավառ պատմություններ լսելով, որոշեց, որ պետք է հայտնվի այնտեղ, ինչ գնով էլ ուզում է լինի:
Ձուկը գնաց տարբեր իմաստունների մոտ: Շատերն ասելիք չունեին, բայց նրանք ամեն տեսակ անհեթեթություններ էին ասում, որպեսզի հիմարների աչքերում մեծ ուսուցիչներ երևային: Այդ ձկներից մեկն ասաց, որ Օվկիանոսին հասնելու համար պետք է աշխատել անթերի լողացող ձկների ութնապատիկ ճանապարհի առաջին աստիճանին դիրք զբաղեցնել: Մյուս գուրու ձուկը սովորեցրեց, որ Օվկիանոս տանող ճանապարհը պայծառատես ձկների աշխարհների ուսումնասիրություններում կգտնի: Երրորդն ավելացրեց.
-Միակ միջոցն անընդհատ կրկնելն է՝ «Ռամ-ռամ-ռամ»: Միայն այդ դեպքում կբացվի ճանապարհը:
Հոգնելով տարբեր ուսմունքներից՝ ձուկը լողաց ջրիմուռներում հանգստանալու: Եվ այնտեղ նա հանդիպեց մի ծեր, ոչ մի բանով աչքի չընկնող ձկան: Նա ասաց ձուկ-պրպտողին.
-Հիմարի՛կ, Օվկիանոսը, որին դու փնտրում ես, քո շուրջն է: Դու նույնպես Օվկիանոսի մի մասն ես, չնայած, որ դա չես նկատում: Այն քո մեջ է, քո շուրջ, և դու նրա սիրելի մասնիկն ես:
Մի անգամ կարիճը խնդրեց կրիային անցկացնել իրեն գետը։ Կրիան մերժեց, բայց կարիճը նրան համոզեց։
-Լավ , միայն խոսք տուր, որ չես խայթի ինձ,- համաձայնեց կրիան։
Կարիճը խոսք տվեց։ Այդ ժամանակ կրիան դրեց նրան իր մեջքին և սկսեց լողալ : Կարիճը ամբողջ ճանապարհին հանգիստ նստած էր, բայց երբ մոտեցան ափին, նա կրիային շատ ուժեղ խայթեց։
-Չե՞ս ամաչում, կարի՛ճ, չէ՞ որ դու ինձ խոսք էիր տվել,- գոռաց կրիան։
-Հետո՞ ինչ,- սառնասրտորեն ասաց կարիճը կրիային,- ասա ինձ՝ ինչու՞ համաձայնեցիր ինձ գետն անցկացնել՝ իմանալով իմ բնավորությունը։
– Ես միշտ օգնում եմ յուրաքանչյուրին, դա է իմ բնույթը,- ասաց կրիան։
– Ի՛մ ընկեր,- պատասխանեց կարիճը, — քո բնույթը բոլորին օգնելն է , իսկ իմը՝ խայթելը։ Իսկ ինչո՞ւ ես քո բնույթը ներկայացնում մեծ բարություն, իսկ իմը՝ ստորություն։
«Մխիթար Սեբաստացի» կրթահամալիրում մարտի 26-ին մեկնարկեց հերթական ճամբարային շաբաթը:
Առաջին օրն սկսեցինք Մայր դպրոցի Մարմարյա սրահում՝ առավոտյան ընդհանուր պարապմունքով: Այնուհետև Մայր դպրոցից քայլքով գնացինք Արևմտյան դպրոց-պարտեզ, որտեղ սկսեցինք ճամբարային առօրյան՝ ըստ օրվա աշխատակարգի.
-պարտիզա-պուրակային աշխատանք, կենդանիների խնամք
–շախմատ
լեզվագործունեություն
-երաժշտություն, պար
-տեխնոլոգիա
-մաթեմատիկա-բնագիտություն
-մարզական պարապմունք
Պետք է նշեմ, որ բոլոր պարապմունքներն էլ ուսանելի էին, յուրաքանչյուրի ընթացքում մի նոր բան սովորեցինք, որը մեզ կօգնի մեր հետագա աշխատանքի ընթացքում:
Լինում է, չի լինում՝ մի բազմոց է լինում: Բազմոցին միշտ հետաքրքրում էին երկնքում շողացող արևը, փայլող աստղերը, խորհրդավոր ամպերը, բազմերանգ ծիածանը… Նրան հատկապես հետաքրքրում էր, թե ինչպես է անձրևից հետո առաջանում այդ գույնզգույն, կամարի տեսքով ծիածանը: Եվ մի անգամ բազմոցը երազում հայտնվում է երկնքում և հանդիպում ծիածանին.
-Ողջու՛յն, ծիածան,-ասաց բազմոցը:
-Ողջու՛յն,- պատասխանեց ծիածանը:
-Կարո՞ղ եմ իմանալ, թե ինչպես է, որ միշտ անձրևից հետո ես հայտնվում երկնքում,- հարցնում է բազմոցը,-և այն էլ՝ բազմագույն:
-Ես առաջանում եմ այն ժամանակ, երբ անձրևից հետո օդում դեռևս մնացած և ճախրող ջրի մանր կաթիլները լուսավորում է բացված արևը,-պատասխանում է ծիածանը:
Բազմոցն ու ծիածանը սկսում են ընկերանալ: Ծիածանի գույները գեղեցիկ և բազմագույն ստվեր են փռում բազմոցին, այնպես, կարծես բազմոցը գույնզգույն շորեր է հագել: Ու այսպես, բազմոցը, գունավոր շորեր հագած, սավառնում էր երկնքում ծիածանի հետ և հանկարծ արթնանում է ուրախությունից, տեսնում, որ երազ է: